Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ψηφιακού αρχείου του Γιάννη Χαρατσίδη. Όλες οι δημοσιεύσεις είναι καταχωρημένες χρονολογικά και περιέχουν σαρώσεις υψηλής ανάλυσης των πρωτότυπων (εφημερίδες, έγγραφα, ανακοινώσεις).
Έαν έχετε στην κατοχή σας υλικό του Γιάννη Χαρατσίδη που κρίνετε ότι ανήκει στην παρούσα συλλογή, μπορείτε να μας ενημερώσετε ηλεκτρονικά στο admin@xaratsidis.gr για να φροντίσουμε να το προσθέσουμε.
Προλογίζει η Τόνια Χαρατσίδου για την ιστοσελίδα με τις αφιερώσεις των φίλων και συγγραφέων, καθώς και συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και πάρα πολλά άρθρα δημοσιευμένα σε εφημερίδες, ιδιαίτερα στο Ριζοσπάστη για τον Γιάννη Χαρατσίδη μετά την αποδημία του στις 25 Φλεβάρη 1991.
Ό,τι και να γράψεις για τον Γιάννη Χαρατσίδη είναι λίγο, πιστεύω ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω την πραγματικότητα.
Η γνωριμία μου με τον Γιάννη ήταν συμπτωματική, όταν το 1973 ήταν να μεταφέρω το οδοντιατρείο μου από το σπίτι μας στην Καλλιθέα στη Νέα Σμύρνη σε ένα καινούργιο διαμέρισμα που μου δώρισε ο θείος μου, Παύλος Μιχαηλίδης, μηχανικός και κατασκευαστής της πολυκατοικίας, αδερφός της μαμάς μου. Το ιατρείο, εκτός από τα καινούργια μηχανήματα, φρόντισα να έχει μα μοντέρνα και διαφορετική διακόσμηση για την εποχή του.
Μόλις είχα γυρίσει από το Λονδίνο και είχα φέρει δύο πίνακες, αντίγραφα του μεγάλου ζωγράφου Πικάσσο, την “χαρά της ζωής” και την περίφημη “Γκουέρνικα” (Guernica). Όσοι έτυχε να δουν το ιατρείο με ρωτούσαν για την Γκουέρνικα και εγώ τους εξηγούσα για το μήνυμα του πίνακα.
Λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια πήγα στο ιατρείο μου με ένα πελάτη μου, ηλεκτρολόγο, για τις τελευταίες λεπτομέρειες, εκείνη την ημέρα η γυναίκα του και πελάτισσά μου εργαζόταν στο ιατρείο ενός φίλου του Γιάννη, και ήρθαν να πάρουν τον ηλεκτρολόγο για να βγούνε για φαγητό. Ήταν μαζί και ο Γιάννης και, με την ευκαιρία, ήρθαν να δουν το ιατρείο σαν κάτι διαφορετικό. Τότε ρώτησαν για την Γκουέρνικα και αντί να απαντήσω εγώ, εξήγησε ο Γιάννης με πολύ σαφήνεια, κατανόηση και γνώση τον πίνακα και την ιστορία του. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ή πάρα πολύ καλή ανάλυση που έκανε ο Γιάννης, και το πρώτο που σκέφτηκα και είπα από μέσα μου “να και ένας άνθρωπος που γνωρίζει τόσο καλά την τέχνη αλλά και την πραγματικότητα.
Επειδή δεν είχα τίποτα να τους προσφέρω τους κάλεσα στα εγκαίνια, όπου και ήρθαν.
Τον Γιάννη τον γνώριζε η αδερφή μου η Σούλα από την δουλειά της ως συμβολαιογράφο, και μικρή αδερφή μου η Ιωάννα ως δικηγόρο των Λαμπράκηδων στην Καλλιθέα.
Η συνέχεια είναι γνωστή…
Ήμουν πολύ τυχερή που γνώρισα τον άνθρωπο που έψαχνα πάντα και αναφέρομαι στην πηγαία σύνθεση της υπέροχης ανθρωπιάς του και τα σπάνια χαρίσματά του. Πέρασαν 26 χρόνια (σσ 2017) και όμως είναι πάντα παρών στη ζωή μου και ανάμεσά μας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι στο διάστημα αυτό κάθε φορά που μιλούσα με έναν συγγενή ή φίλο να μην μου πει ότι θυμάται αυτό που έτυχε να πει στον καθένα χωριστά, κάτι εντυπωσιακό για τον ίδιο που ξανα-άκουσε στην ζωή του και ήταν πολύ ευχαριστημένοι για αυτά που τους είχε πει. Μου έλεγαν “τι τυχερή που είσαι να έχεις δίπλα σου έναν δάσκαλο και να μαθαίνεις τόσα πολύτιμα πράγματα”. Γιατί πραγματικά πρώτα από όλα ήταν δάσκαλος.
Είχα την τύχη να γνωρίσω και γίνω φίλη με πολλές προσωπικότητες, όπως τον Κώστα Βάρναλη, που του έλεγε ο Γιάννης “είσαι ο Γενάρχης της προλεταριακής μας ποίησης”. Το 1973, στα χρόνια της χούντας, πηγαίναμε μαζί με τον Ασημάκη Πανσέληνο και παίρναμε τον Βάρναλη τα πρωινά του Σαββάτου για να φάμε ψάρι και να πιούμε ρετσίνα στην “κόκκινη βάρκα” στο Τουρκολίμανο. Όταν αργούσαμε μας έπαιρνε τηλέφωνο και έλεγε “Με ξεχάσατε!”.. Πολλές φορές στον γυρισμό τον συνόδευα στο διαμέρισμά του για σιγουριά. Δυστυχώς το 1974 έφυγε ο μεγάλος Βάρναλης.
Τί να θυμηθώ, την Έλλη Αλεξίου που με την ζωντάνια της να κάθεται μέχρι τις 2πμ στις γιορτές του Γιάννη και να της λέει “Έλλη μου θέλεις να σε συνοδεύσει κάποιος στο σπίτι μήπως κουράστηκες; Και βέβαια όχι..
Την Πέπη Δαράκη που όταν πήγαινα στο σπίτι της με έλεγε λεβέντισσα επειδή ήμουν μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ (Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας).
Την Ιφιγένεια Χρυσοχόου που γνώρισα στην Θεσσαλονίκη, το Μεμο και την Ζιζή Μακρή, αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες, την Ναταλία Αποστολοπούλου που έρχονταν τα βράδια στο σπίτι μας στην Πλατεία Αμερικής και διάβαζε τα χειρόγραφα για τα υπέροχα αγωνιστικά βιβλία της…
Θυμάμαι και τη μεγάλη αγωνία του για το 13ο συνέδριο του κόμματος μήπως διασπασθεί και δυστυχώς την ημέρα του συνεδρίου ο Γιάννης έφυγε από εκτεταμένο έμφραγμα και το μεσημέρι μου τηλεφώνησε ο Βασίλης Εφραιμίδης να πω στον Γιάννη “βγάλαμε την Αλέκα” και εγώ τον ενημέρωσα ότι ο Γιάννης έφυγε για πάντα…
Τι να θυμηθώ για τους αγώνες του να γυρίσουν οι πολιτικοί πρόσφυγες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες με χιλιάδες άρθρα ως πρόεδρος της “Πανελλήνιας Ένωσης Συγγενών Εκπατρισθέντων Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων”
Την μεγάλη του συμβολή ως γραμματέας του 1ου διοικητικού συμβουλίου για το χτίσιμο του “σπιτιού του αγωνιστή”, το οποίο και τώρα φιλοξενεί πολλούς αγωνιστές και είναι ένα από τα καλλίτερα της Ελλάδας.
Και πολλούς άλλους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές…
Νομίζω ότι η περίοδος 1973-1991 ήταν η καλλίτερη περίοδος και για εμάς προσωπικά, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα, αφού πριν από τότε είχαμε κατοχή, εμφύλιο, χούντα, και μετά ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών και μνημόνια.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του.